Podsumowanie

Czy rozwiązania wirtualizacyjne pozwalają łatwo testować aplikacje w odosobnieniu? Tak - nowe systemy można tworzyć dosyć prosto, do wygodnej pracy wymagana jest jedynie odpowiednia ilość pamięci RAM oraz przynajmniej dwurdzeniowy procesor.

Oprócz zalet są i wady - pewne kwestie z  dzieleniem przepustowości łącza sieciowego, wpływanie na "główny" system operacyjny (np. zawieszanie go), emulacja czasem archaicznych urządzeń i standardów, konieczność pamiętania o bezpieczeństwie. Do tego dochodzą duże problemy z grafiką 3D, czasem również trzeba użyć konsoli, co może być męczące dla niektórych użytkowników.

Jest też problem wydajności - niewątpliwie najlepiej używać systemów operacyjnych gościa mających mikroskopijne wymagania sprzętowe. Testowany Ubuntu 10.04 dosyć dobrze spełnia to ostatnie.

Możemy się także spotkać z  kwestiami..... prawnymi. Okazuje się przykładowo, że niektórych starszych Windows nie można w ogóle używać w  takich środowiskach - zgodnie ze stroną Licence Terms dotyczy to np. wersji Vista Home Basic i Vista Home Premium. Czasy się jednak na szczęście zmieniają i licencja do Windows 7 nie ma już tutaj ograniczeń, miłą niespodziankę sprawia swoim użytkownikom również np. firma Kaspersky (przynajmniej część jej produktów jest licencjonowana na fizyczną maszynę, a nie określoną ilość systemów w niej zainstalowanych).

Z wymienionych względów maszyny wirtualne do niektórych zastosowań zwyczajnie się nie nadają. A która jest najlepsza?

Przedstawione wcześniej testy pozwoliły na uzyskanie następujących wyników:

Być może rozkład wyników byłby zupełnie inny, gdyby w maszynie wirtualnej działał Windows albo gdyby użyto innych testów. Obecnie można wysnuć następujące wnioski:

• Przedstawione rozwiązania pod względem wydajności można uszeregować następująco: KVM (wymaga jednak wsparcia sprzętowego), VmWare Player, Virtual PC, VirtualBox i QEMU.
• Wsparcie sprzętowe niekoniecznie pozwala na wzrost wydajności.
• Opisywane aplikacje działają szybciej pod kontrolą Ubuntu niż Windows - może to być jednak związane z  faktem, że ten drugi system wymagał np. programu antywirusowego.

Biorąc pod uwagę przenośność, faworytami będa tutaj VmWare Player i VirtualBox, wybór konkretnego z  nich zależeć będzie wyłącznie od preferencji użytkownika - np. tego, czy zależy mu na efektach graficznych czy nie.

Czy jest lepsze rozwiązanie? Można próbować z instalacją oddzielnego systemu do "różnych eksperymentów" bez dodatkowego partycjonowania - np. na pamięciach flash. Bardzo elastyczne są dystrybucje Linuksa, a odpowiedni opis można znaleźć dla każdej liczącej się na rynku.

Drugim rozwiązaniem jest plik udający partycję, na co pozwala np. Windows 7 Professional, Ultimate i Enterprise, czy też Linuksy z użyciem instalatora w technologii WUBI. Wtedy jednak systemy dalej będą miały dostęp do wszystkich dysków, natomiast po zastosowaniu szyfrowania może to być na dłuższą metę uciążliwe.

I stąd wniosek może być tylko jeden - jeżeli chcemy coś potestować w rzeczywistym odosobnieniu przy obecnej architekturze systemów operacyjnych, najlepiej - choć nie będzie to zbyt wygodne - umieścić to w innej instalacji systemu, a tę np. na innym dysku twardym, który będzie podłączany zamiast tego "właściwego". Zawsze można też, rzecz jasna, kupić drugi komputer. ;-) Stara prawda mówiąca o tym, że udawana kopia jest zawsze gorsza od oryginału, ciągle jest aktualna.

Polecane artykuły z działu Oprogramowanie:
Linux Ubuntu i Mint - systemy zamiast Windows	100 porad i sztuczek do Windows 7 - część 2	Najlepsze bezpłatne programy na 2010 rok