Solidny technicznie, lecz nie bez błędów

Systemy i systemiki

Mechanika rozgrywki to miks serii Elder Scrolls i Fallout z własnymi pomysłami Warhorse. Uczymy się głównie przez robienie, więc zanim zaczniemy eliminować wrogów z łuku warto upolować kilka(naście) saren i królików. 

Zdobędziemy w ten sposób nie tylko pewniejszą rękę, ale też dodatki, pozwalające dostosować umiejętności Henryka do naszego stylu gry. Rozszerzenia te pozwalają się specjalizować, dając zazwyczaj dużą korzyść i małą karę w innym obszarze umiejętności. 

Wymyślając je twórcy wykazali się w kilku miejscach sporym poczuciem humoru – przykładowo, możemy sprawić by skąpany w błocie i krwi bohater zyskiwał w oczach płci przeciwnej przez zwierzęcy magnetyzm.

Dość szybko nauczymy się pilnować poziomów zmęczenia i najedzenia, bo nasz bohater słabnie, gdy nie je i nie śpi regularnie. Nie możemy też po prostu napchać się zawartością plecaka, gdyż błyskawicznie poczujemy się powolni i ociężali – jak w prawdziwym życiu, ważna jest systematyczność. Cały świat funkcjonuje w określonym cyklu dobowym, a choć naszemu bohaterowi zdarzą się nocne wyprawy, trzymanie się rytmu średniowiecznego życia stanie się dla nas normą.

Kingdom Come: Deliverance opisuje naszego bohatera nie tylko statystykami, ale też dziesiątkami statusów, które możemy nabywać podczas gry – od ran, przez zatrucia, aż po upojenie alkoholowe. Pijactwo to jedna z rozrywek, których będziemy mogli, a czasem też chcieli zakosztować. 

Alkohol daje nam bonusy, ale gdy rausz zaczyna schodzić czujemy negatywną stronę podtruwania się winem czy piwem. Zademonstrowaniu, jak to wszystko działa w praktyce poświęcono jedną, naprawdę bardzo przyjemną misję fabularną.

Pilnowanie wszystkich tych statusów i modyfikatorów w żadnym momencie nie jest na szczęście uciążliwe – Warhorse znalazło dość dobrą równowagę między w miarę realistycznymi elementami, a przyjemnością z rozgrywki. Efekty przejedzenia czy przepicia dodają kolorytu całej rozgrywce, pozwalając nam lepiej wczuć się w prowadzonego bohatera.

Dla wszystkich dobrych systemów istnieje jednak przeciwwaga w postaci kiepskich decyzji, wśród których prym wiedzie sposób zapisywania gry. Sam pomysł jest całkiem niezły – twórcy zdecydowali, że nie będziemy w stanie zapisywać gry w dowolnym momencie by uniknąć sytuacji, gdzie gracz do skutku próbuje otworzyć jakiś zamek czy pokonać wroga.

Zamiast tego, stan zapisywany jest podczas odpoczynków i części zadań. Jeśli bardzo nam zależy, możemy wziąć ze sobą flaszkę sznapsa, który kosztem wspomnianego wcześniej rauszu da nam możliwość zapisu w jednym z trzech nadpisujacych się slotów. 

Praktyka pokazuje jednak, że rozwiązanie to jest mocno nietrafione. Nie dość, że sznaps kosztuje więcej, niż dostajemy za ukończenie większości zadań, to jeszcze dość arbitralnie rozwiązano kwestię które misje korzystają z automatycznego zapisu. 

W rezultacie jeden głupi błąd czy rzucenie się na silniejszych bandytów może kosztować nas godzinę zabawy. Odkrywanie świata, choć przyjemne, traci trochę uroku, gdy cofamy się o sześćdziesiąt minut, bo twórcy uznali, że kilka ostatnich misji nie zasługuje na zapis stanu gry. 

Sytuację pogarszają dodatkowo błędy, jakich podczas kilkudziesięciu godzin rozgrywki napotkamy niezliczoną ilość. Poza spadkami wydajności w dość losowych momentach, zdarzy się, że jakieś zadanie nie zostanie rozwiązane tak, jak powinno, a koń zaparkuje nagle na płocie. 

Jednak podczas całej przygody nie znalazłem nic, co kompletnie psułoby rozgrywkę. Po prostu znikające głowy przechodniów, czy wchodzenie bohaterów niezależnych w ściany stało się dla mnie codziennością świata Kingdom Come: Deliverance.

Chłopak ma coś w oczach

Muszę przyznać, że dawno nie spotkałem tak sympatycznego głównego bohatera jak Henryk. Myślę, że nie najlepiej oddano ból i cierpienie chłopaka po otwierających zabawę wydarzeniach, jednak reszta kreacji postaci wypada naprawdę dobrze. Nawet, gdy próbuje on kogoś zastraszyć, a kilka warstw zbroi sprawia wrażenie, że jest chłopcem w ciuchach swojego ojca, ma w sobie coś, co czyni go autentycznym.

Podobnie zresztą wygląda to w przypadku paru innych głównych postaci – są wyraziste i ciekawe, a twórcy ładnie pokazują nam kogo chcemy lubić, a za kim nie będziemy raczej przepadać. Warhorse odwaliło kawał dobrej roboty przy castingu, więc głosy, których słuchamy szybko zaczynamy kojarzyć z twarzami. W sferze audio absolutnie nic więc nie zgrzyta.

Tego samego nie można niestety powiedzieć o lokalizacji wyglądającej na efekt pracy zespołu o bardzo zróżnicowanych umiejętnościach. Niektóre fragmenty gry i rozmowy przetłumaczone są naprawdę świetnie, ale regularnie nadziewamy się tutaj na niezgrabności językowe, bardzo współczesne określenia (podczas gdy w wielu miejscach widać średniowieczną stylizację) i niespójności. 

Imiona z wersji angielskiej bardzo często różnią się od tych w napisach, co samo w sobie nie byłoby może problemem, gdyby nie fakt, że czasem napisy same się ze sobą kłócą. Przykładowo, człowiek, którego szukamy nazywa się Lubosz, ale jedna z postaci, nie wiedzieć czemu, nazywa go Kubą.

Produkcja Warhorse jest wielka, nawet jeśli tonie w bugach

Kingdom Come: Deliverance to przygoda, którą każdy przeżyje na swój sposób – wybierając inne rozwiązania zadań czy ścieżki rozwoju postaci. Twórcy obiecują pięćdziesiąt godzin zabawy, ale czas ten bardzo łatwo jest rozwlec w kolejne dziesiątki, polując, walcząc i biesiadując. To bogaty świat, który próbuje być realistyczny, nawet jeśli oferuje nam system szybkiej podróży, czy możliwość przywoływania naszego konia w dowolnym zakątku mapy.

Warhorse stworzyło coś unikalnego i zapadającego w pamięć, choć więcej niż raz podczas przygody miałem poczucie, że skala projektu nie do końca odpowiadała budżetowi niezależnego, czeskiego studia. Powtarzające się twarze bohaterów drugoplanowych, marudzenie przy każdym szturchnięciu przechodzącej obok postaci czy błędy, włącznie z klasycznym dla RPGów umieszczaniem konia w dziwnych miejscach nie są w stanie odczarować przygody w piętnastowiecznych Czechach.

Po dziesiątkach godzin spędzonych w grze wciąż czuję, że mogę być lepszym szermierzem, dalej mam parę rzeczy do zrobienia, nim zakończę swoją przygodę i chętnie spróbuję stawić czoła paru wyzwaniom, z którymi nie dałem sobie jeszcze rady. 

Uśmiecham się, myśląc o kilku solidnych historyjkach, jakie dostałem podczas gry i cieszę się, że Czesi pokazali mi, że gra bez rozdmuchanego heroizmu wciąż może być pełna akcji i wciągająca. Z tego też powodu Kingdom Come: Deliverance to dla mnie jedna z ważniejszych pozycji tego roku.

Ocena końcowa Kingdom Come: Deliverance

• świetnie zrealizowany, ciekawy świat
• główny bohater, którego naprawdę łatwo polubić
• pomysłowy i wymagający system szermierki i łucznictwa - czujemy satysfakcję po każdym pojedynku i z każdym ustrzelonym królikiem
• dobrze opowiedziana historia
• masa zróżnicowanych zajęć dodatkowych
• rozbudowany kodeks zawierający sporo informacji na temat historii, kultury i obyczajów
• widoki, które potrafią zapierać dech w piersiach...i parę naprawdę ładnych, filmowych kadrów
   
• problemy techniczne
• spadki wydajności
• dziwaczny system zapisów
   
• Grafika:
   dobry plus
• Dźwięk:
  dobry
• Grywalność:
   dobry plus

86% 4,3/5

Kopię gry do testów dostarczył wydawca – firma CDP