Destiny – Pecetowi gracze mają na co czekać!

„Myślałem, że będzie bardziej taki Mass Effect online” – to jedne z najczęstszych zdań, jakie w ostatnim czasie dane mi było usłyszeć o Destiny. Co istotne, wypowiedź ta z miejsca obrazuje nam zasadniczy problem nowej gry Bungie, będący powodem zdecydowanie niższej średniej ocen, aniżeli można było się spodziewać po szumie nakręconym wokół tej produkcji. Mieszany charakter opinii na temat świeżynki prosto od ojców Master Chiefa to zdecydowana manifestacja krwawego żniwa „przehajpowania” i odmiennych oczekiwań – nie tylko wśród recenzentów, ale i graczy.

Z jednej strony nie ma się czego dziwić, bo po tak długim okresie produkcji i ilości wpompowanych pieniędzy (które tak swoją drogą pewnie dawno już się zwróciły), od mającej podobno bawić nas przez najbliższą dekadę produkcji można było oczekiwać wiele. Z drugiej zaś, ciężko jest winić twórców za niespełnienie zachcianek i marzeń osób poszukujących własnego MMO w stylu trylogii Sheparda, bo tak naprawdę, Destiny wspomnianą grą nigdy być nie miał. Jest za to kolejnym efektem łączenia gatunków, w moim mniemaniu całkiem zręczną hybrydą MMORPG i FPS’a, a jednocześnie grą którą trudno nie kochać, ale i bardzo łatwo znienawidzić. Nowa gra Bungie ma więc zarazem wszelkie predyspozycje do odtrącenia od siebie każdego fana strzelanek / RPG’ów w sieci, jak i wystarczającą siłę do absolutnego rozkochania ich w sobie.

„Deploy Ghost”

Zgodnie zestosowanym już od jakiegoś czasu motywem przedstawiania Wam w pierwszej kolejności wrażeń związanych z fabułą / kampanią single player obecną w danej produkcji, z chęcią napisałbym teraz o wspaniałościach i cudach narracji Destiny. O zapadających w pamięci postaciach i dialogach, zaskakujących zwrotach akcji i fabularnych meandrach zaiste nie z tej ziemi. Napisałbym, ale nie do końca mogę, bo żaden z wymienionych elementów w niesamowicie krótkiej opowiastce serwowanej nam przez Bungie niestety się nie pojawia. Co prawda wykreowane na potrzeby gry uniwersum to absolutna perła, bogata w klimat i kilka wyrazistych charakterów, ale i tak cały ciężar dialogowej atrakcyjności Destiny spoczywa tutaj na Duchu – osobistym kompanie każdego Strażnika (czytaj: gracza), przemawiającego do nas głosem jak zawsze świetnego Petera Dinklage. To jednak zdecydowanie zbyt mało, a lokacje i zadania obecne w fabule gry to wyłącznie wprowadzenie i podstawka pod danie główne, jakim jest tutaj zupełnie coś innego.

Edycja kolekcjonerska jak najbardziej „na wypasie”, ale też mocno drenująca portfel.

Co gorsza (?), wszystko co będziemy w historii opowiadanej przez Destiny robić, to zmierzać do wyznaczonego celu i wciskać przycisk odpowiedzialny za aktywowanie Ducha. Ten zajmie się otwarciem drzwi / pobraniem danych i czym tam jeszcze będzie miał ochotę, a my w tym czasie wykosimy połowę lokalnej populacji obcych. Następnie, przejdziemy do kolejnego pomieszczenia / lokacji i zrobimy dokładnie to samo. I znów. I tak w kółko, i tak dalej. Tę powtarzalność urozmaicić można sobie tutaj na kilka sposobów, z których to jednak każdy sprowadzi się tylko do jednego – nieustającego pociągania na spust, w przypadku bossów na końcu każdego „lochu” trwającego czasami nawet i dobre 20 minut. Osoby obcykane z formułą MMO łykną ten element bez popity, całej reszcie może jednak odbić się to nieprzyjemną czkawką. Przed sięgnięciem po ten tytuł warto więc dokładnie sprawdzić, czego od Destiny oczekujecie. Narracyjnych emocji, wzruszeń i zaskoczeń zdecydowanie tu brak, z różnorodnością rozgrywki jestjuż natomiast w kratkę.

Lecimy tutaj!

Na fabularnym strzelaniu samotnie bądź też ramię w ramię z przyjaciółmi Destiny na całe szczęście bowiem się nie kończy. Na każdym z obecnie dostępnych ciał niebieskich (Ziemi, Marsie, Venus i Księżycu) znajdziemy jeszcze zadania typu Strike (wyprawy na bossa dla 3 graczy) oraz tzw. misje Patrolowe – swobodną eksplorację pół-otwartej powierzchni planety, o dosyć korytarzowym charakterze. W niej, poza wolnym od fabularnych wstawek kolekcjonowaniu przedmiotów potrzebnych do dość ograniczonego craftingu i ulepszeń sprzętu, podejmiemy się nie tylko pomniejszych zadań typu „idź zabij / idź zbierz / idź zabij i zbierz”, ale również weźmiemy udział w tzw. „Public Events”. Będąc, jak sama nazwa wskazuje, publicznym wydarzeniem w konkretnej lokacji o konkretnej porze, najciekawszy element Patroli pozwala wszystkim kręcącym się wokół niego graczom doświadczyć nie tylko epickich bitew (dwie ścierające się ze sobą wrogie armie i gracz pośrodku wymiatają!), ale i również daje szansę na zdobycie unikatowych przedmiotów czy tzw. „legendarnego” sprzętu. I chociaż ich występowanie zdaje się być zupełnie losowe, w istocie jest zupełnie inaczej. Poznany przypadkowo Bułgar, z którym niemal cały dzień zajmowałem się tym typem aktywności, ze stoperem w ręku odmierzał czas do kolejnego eventu, dokładnie wiedząc gdzie nastąpi. Skąd? Odkrył układ i wykuł go na blachę. Maniaki, panie.

To właśnie dzięki takim akcjom i ludziom magia MMO jest w Destiny tak bardzo żywa, a całą grę spowija dodatkowa warstwa tajemnicy. Fabuła na dzień dobry wiele rzeczy nie mówi nam wprost – np. pierwsza wzmianka o niejakim Vault of Glass pojawia się tu w misji z potężnym Archiwum pełnym danych, a samo miejsce okazało się być odblokowanym kilka dni po premierze, wysokopoziomowym raidem na bossa, z kolejną nowością – „setem” (a więc unikatowym zestawem) pancerza, do zdobycia wyłącznie w tym wydarzeniu. Po cichu marzę, iż w przyszłości wiele innych wspominek mających tutaj miejsce przemieni się w pełnoprawne wydarzenia i przygody. Jak na dłoni widać, że gra żyje już teraz, a o fakcie tym świadczy dodatkowo codziennie zmieniający się zestaw specjalnie premiowanych zadań, często wyposażonych w swoiste modyfikatory: agresywniejszych wrogów, brak wypadającej z nich amunicji dla broni głównej czy wypłatą w postaci punktów frakcji.

Szacun na dzielni

Wspomniane ugrupowania, odzwierciedlone w Destiny za sprawą konkretnych sprzedawców obecnych w miejscowym punkcie zbiorczym graczy – Wieży – to kolejny, dość istotny element gry. Walcząc w imię ludzkości, niezależnie czy to w PvE czy też PvP (o którym więcej opowiemy sobie już za kilka akapitów), kulamy sobie coś na wzór punktów reputacji. Te dają nam dostęp do coraz lepszego sprzętu obecnego na półkach sklepikarzy, a przynależność do danej bandy odzwierciedla jeden z przedmiotów w ekwipunku, nie wypływający już na klasę pancerza. Niby wszystko spoko, ale do trzech elementów związanych z tym systemem mam spore zastrzeżenia.

Po pierwsze, gra w ogóle nie bawi się w poinformowanie nas, jak dane kolekcjonowanie punktów działa. Przez dwa dni kulałem walutę dla niejakiej „Nowej Monarchii” myśląc, że powoli nabijam sobie poziom dla zupełnie innego stronnictwa - Vanguardu. Wcale jednak tego nie robiłem, a wszystko przez złą opaskę na ramię nałożoną na moją postać, reprezentującą ponoć interesy właśnie pierwszego ze wymienionych ugrupowań. Po drugie, większość lepszych pancerzy i giwer zakupić można tu dopiero po osiągnięciu kolejno drugiego i trzeciego poziomu reputacji danego ugrupowania. Jak na moje oko było to zdecydowanie zbyt wysoko ustawiona poprzeczka, w dość nieładny sposób rozbijająca płynność nagradzania gracza za jego starania – dotarcie do samego poziomu pierwszego zajęło tu bowiem wystarczająco dużo czasu. No i po trzecie, razem z reputacją za zadania otrzymujemy tu także specjalną walutę, konieczną do zakupów. W ciągu tygodnia Destiny pozwala nam jednak na dotarcie do puli 100 punktów, po czym licznik zatrzymuje się, aż do ponownego odblokowania z początkiem kolejnego tygodnia. Całość wygląda tu więc tak, iż przez to sztuczne ograniczenie na niektóre przedmioty nawet najaktywniejsi z graczy kulać muszą i przez 2 tygodnie, bo na szybsze tempo rozwoju gra już im nie pozwoli. Niby lepszy sprzęt ciągle wypaść może nam jako nagroda za wykonanie misji bądź z ubitego „mobka”, jednak skoro chciałbym sam sobie na coś zarobić wytężoną pracą, dlaczego twórcy odbierają mi tę możliwość?

Red vs Blue

Sporo nagadałem Wam tu już o różnorodności zabawy oferowanej przez Destiny, a w zasadzie jej braku, bądź jeszcze inaczej – problemu z dostrzeżeniem jej przez niektórych z graczy. Bo chociaż zaiste w Przeznaczeniu nie robimy nic innego, jak strzelanie (takie rzeczy w shooterze? No kto by pomyślał…), osobiście z tym „problemem” tytuł pomagał mi radzić sobie wyśmienicie. Za sprawą odświeżanych co kilkanaście godzin wyzwań, po ukończeniu fabuły płynnie modyfikowałem własną rozgrywkę, raz dobierając premiowane dodatkowymi punktami reputacji zadania opierające się na ubiciu określonej liczby przeciwników – często w równie określony sposób – w PvE, znudziwszy się tą formułą dobierając „nagrody” skupiające się na rozgrywce wieloosobowej. A ta, jak na Bungie przystało, jest w Destiny przekozacka!

Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by w tym miejscu pokusić się o zarzut braku innowacyjności ze strony Bungie podczas projektowania trybu rozgrywki Gracz kontra Gracz. Dostępny w Destiny zestaw meczy niestety nie wybiega ponad znany z innych produkcji pakiet trybów pokroju deathmatch, jego drużynowej odmiany, kontroli punktów na mapie czy też zajmowaniu i bronieniu reliktów, w pojawiającym się od czasu do czasu trybie Salvage. Tempo rozgrywki i jego dynamika zrywa jednak bambosze ze stóp razem ze skarpetami z taką prędkością, że ani przez moment nie przyszło mi do głowy marudzić na brak zasad rozgrywki, jakich nie widziałem jeszcze w żadnej innej grze. Być może Bungie bało się jeszcze zaatakować czymś nowym, być może nie pozwoliło na to stojące nad twórcami Activision – tak czy inaczej, multiplayer „dostarcza” w Destiny chyba jeszcze bardziej, niż jego kooperacyjny segment. Nawet jeśli, tak na moje oko, nie wszystko „bangla” tu jak powinno.

Jedyną, lecz całkiem istotną rzeczą, która w trybie PvP nowej produkcji Bungie nie do końca mi się spodobała, był matchmaking. Ten bowiem bez oglądania się za siebie w meczach łączył niskopoziomowców z kolesiami na maksymalnym, dwudziestym poziomie (a nawet i wyżej, o czym już za chwilę). Jedną rzecz trzeba tu jednak przyznać – niezależnie od poziomu czy też klasy postaci, każdy ma szansę z każdym. Szanse te bywają momentami zachwiane, ale fakt pozostaje faktem. Z tego, co udało mi się wywęszyć, statystyki najniższej postaci zawsze zostają podbite do prowadzącego pod względem poziomu doświadczenia Strażnika, jednak nie jestem w stanie określić, jak w tym systemie wygląda już pozycja legendarnej broni, potrafiącej każdemu nieźle przykopać. Najbezpieczniejszym rozwiązaniem byłoby tu chyba rozdzielenie rozgrywek osób poniżej 20 poziomu, z „koksami” 20+. Po osiągnięciu poziomowego limitu w Destinyto bowiem sprzęt decyduje już o naszym levelu, co osobiście uważam za rozwiązanie nad wyraz genialne – podobnie jak i sposób poprowadzenia lokalnego endgame’u.

Zastanówcie się – czy w grze MMO zależy Wam na jak najwyższym poziomie, czy też może na przekozackim sprzęcie? W rzeczywistości sytuacja wygląda zawsze tak, iż możliwość wyposażenia danego pancerza lub broni ograniczona zostaje przez konieczność osiągnięcia konkretnego poziomu doświadczenia, dzięki czemu te dwa elementy naturalnie się łączą. W Destiny jednak, po naturalnym wymaksowaniuv przez nas postaci Bungie odwraca kota ogonem. Jeśli chcemy podbić nasz poziom, musimy zarzucić na siebie pancerz dodatkowo określony przez „Światłość”. Przykład? Załóżmy, że do poziomu 21 pierwszego potrzeba nam 20 punktów wspomnianej cechy. Z ostatniej wyprawy na Marsa „wypadł” Ci hełm z +8 światłości, oraz buty +11. Brakuje Ci więc tylko jednego punktu do poziomu 21. Proste i jakże genialne, bo cały „endgame”, a więc w większości sieciowych RPG’ów największa zmora twórców, przemienia się teraz w poszukiwanie coraz to lepszego sprzętu. W moim przypadku układ ten bez problemów zmotywował mnie do powtarzania znanych już misji i rzucania się do gardeł innych graczy w PvP, bo dobry ciuch na postaci to zdecydowanie coś, co lubię i na czym mi w takich produkcjach zależy.

Per aspera ad astra!

Ostatnimi czasy czułem się jak narkoman, którego ukochanym towarem jest nowy shooter Bungie. Dzień bez kilku godzin w Destiny zdawał się być dniem straconym, a każdorazowe odpalenie produkcji przemieniało się w posiedzenia nawet i do 4:00 nad ranem. Ostatni raz czułem coś takiego zagrywając się w The ElderScrolls III: Morrowind i dziękuję Bungie za przypomnienie mi tego, zdawałoby się, utraconego uczucia. Stworzone przez nich uniwersum pochłonęło mnie w całości i z przyjemnością będę uczestniczył w jego rozwoju. Bo, nie ma co ukrywać, Destiny to także potężny grunt pod DLC, z których to pierwszy zaskakuje ceną niczym za pełnoprawny tytuł na peceta.

A skoro przy PC już jesteśmy, szczerze nie tylko trzymam kciuki za przeniesienie tej produkcji na jego grunt, ale i również prawdziwie wierzę w ten proces. Domniemany, ogromny sukces sprzedażowy gry z pewnością w tym pomoże, bo Activision takiej okazji raczej przepuścić sobie nie pozwoli. I chociaż wówczas w dalszym ciągu będzie to zapewne tytuł, którego nie pokocha żaden ortodoksyjny fan FPS i MMO, osoby otwarte na łączenie tych dwóch światów poczują się tu jak w domu. Wtedy też, droga do gwiazd nie będzie miała już związku z żadnymi trudnościami.

Moja ocena:
Grafika:	dobry plus
Dźwięk:	dobry plus
Grywalność:	super
Ogólna ocena:

Dziękujemy za udostępnienie egzemplarza gry dystrybutorowi Destiny w Polsce – firmie ABC Data S.A.