Wiedźmin 2: cycki Triss

Zaatakował ich białowłosy potwór. Skoczył na nich z muru. Z wysokości, z której niepodobna było skoczyć, nie łamiąc nóg. Niepodobna było wylądować miękko, zawirować w umykającym oczom piruecie i w ułamku sekundy zabić. Ale białowłosy potwór dokonał tego. I zaczął zabijać. Turlając się.

 

Turlajacy się wiedźmin - wizja walki wg CD Projekt RED

Nie będę ukrywał, że omówię niemal wyłącznie wady drugiej części Wiedźmina. Dla porządku napiszę od razu, że nie będzie w tekście spoilerów i ogólnie oceniam grę bardzo pozytywnie: 8/10. Wyniki sprzedaży są obecnie bardzo dobre (ponad 400 tys. kopii), więc sporo osób już zagrało. Jednak jeśli ktoś się wstrzymał, to warto poczekać na kolejne pakiety poprawek, a być może nawet całkowicie odpuścić sobie tę grę.

Przede wszystkim, jest to typowe action RPG, czyli gra podobnego typu, jak Mass Effect 2. Statystyki bohatera są wyłącznie symboliczne, prawie bez wpływu na rozgrywkę. Po przejściu całej gry mogę nawet przypuszczać, że udałoby się ją ukończyć nie rozdzielając dosłownie żadnych punktów uzyskanych na kolejnych poziomach, przy poziomie trudności normalnym i łatwym. Jest pewne, że wystarczyłoby umieszczenie dwóch z kilkudziesięciu dostępnych punktów w jedną umiejętność - znak ochronny Quen. W odróżnieniu od innych gier RPG nie przechodzimy drogi od zera do bohatera, tylko od razu startujemy dość potężni i tylko usprawniamy prędkość masakrowania przeciwników.

Sama w sobie ta koncepcja nie jest tragiczna, szczególnie dla fanów książki - w końcu gramy słynnym Geraltem. Jednak wielu graczy oczekuje czegoś o bardziej skomplikowanej mechanice, zmuszającej do stosowania różnych taktyk. Nic takiego w Wiedźminie 2 nie ma, a na dodatek świat jest sztywno ograniczony przez prymitywny silnik CD Projekt RED. O ile grafika jest dobrze wykonana, to mechanika gry i interakcja z otoczeniem jest na niskim poziomie. Jest to dla mnie wielki zawód, bo przecież powodem powstania nowego silnika miały być właśnie takie ograniczenia użytego w pierwszej części silnika Aurora firmy BioWare. Można nawet powiedzieć, że jest to krok w tył, gdy odejmiemy ulepszoną grafikę. Szczegółowe zarzuty przedstawię w dalszej części.

Wiedźmin 2 jest, jak wcześniej wspomniałem, klasycznym action-rpg. Rozgrywka polega na wykonywaniu bardzo prostych czynności, z których trudno czerpać satysfakcję, poza oglądaniem grafiki i posuwaniem historii do przodu. Nie można robić nic, poza walką, chodzeniem i dość ograniczonym zbieraniem przedmiotów w celu zrobienia eliksirów, pułapek lub petard. Mimo tych ograniczeń, nawet te elementy nie są dopracowane.

Zarzut pierwszy, czyli walka

Obserwowanie widowiskowych ataków Geralta jest zakłócane przez mierną mechanikę rozgrywki. O wiele przyjemniej grało się w jedynkę, gdzie nie było problemu z nonsensownym blokowaniem ciosów. Używanie bloku jest praktycznie niemożliwe w walce z więcej niż jednym przeciwnikiem, bo po sparowaniu ciosu utrata równowagi jest tak duża, że prowadzi do znalezienia się w identycznej sytuacji jak przed blokiem. To znaczy, że sam blok jest zbędny, bo i tak trzeba uderzyć i odturlać się. Na dodatek zarówno znaki jak i blokowanie zużywają wigor, więc znak Quen spełnia tę samą funkcję nieporównywalnie efektywniej, już na najniższym poziomie, dostępnym bez inwestowania jednego talentu. Przeszedłem grę nie blokując żadnego ciosu, bo nawet w walkach jeden na jednego jest to jakieś sztywne i nienaturalne.

 

Geralt z trudem przymierza się do turlania - taki widok każdy gracz obejrzy tysiące razy. Efekt "elektryczności"  to najczęściej używany, najprzydatniejszy znak Quen.

Turlanie jest bardzo dziwnym pomysłem, tak jakby Geralt nie mógł po prostu odskakiwać. Być może twórcy uznali, że tak jest łatwiej z jednym mieczem w ręku, drugim na plecach, i kitą na głowie. Wygląda to głupio, ale co gorsza bardzo przedłuża walki. Dopiero patch 1.2 przyniósł możliwość uderzenia dwóch przeciwników naraz. W poprzedniej wersji nie było to możliwe, dopóki nie odblokowało się drzewko umiejętności szermierki, do którego trzeba dodatkowo wprowadzić kilka punktów, bo ta umiejętność jest umieszczona dość wysoko.

Wypadek podczas ćwiczeń turlania w Kaer Morhen doprowadził do rozbicia białej mewy w kapturze Geralta. Plotka głosi, że ksywka "Biały Wilk" to pogardliwa kpina Vesemira z tego wydarzenia.

Autorzy gry zapewniali w wywiadach, że turlanie nie będzie konieczne - skłamali. Jedynym możliwym drugim wyjściem jest ciągłe korzystanie ze znaku ochronnego Quen. Niestety, nawet na najwyższym poziomie przyjmuje on tylko kilka ciosów, więc w pewnym momencie trzeba się odturlać, chociażby żeby wrzucić ochronę drugi raz. Przy kilku przeciwnikach, a takich walk jest większość, wyczerpuje się prawie natychmiast. Jeśli ktoś dopiero zaczął grę, i nawykiem z pierwszej części powątpiewa w użyteczność Quen - od razu mówię, że bez tego gra się jeszcze gorzej. Jedyną alternatywą jest ciągłe turlanie, a dzięki znakowi można przynajmniej zadać kilka ciosów serią.

Wiwerna? Nekker? Nie, turlałem się z kilofem krasnoludzkim na plecach.

Skąd takie dziwne podejście? Wszystko jest ograniczone przez zachowanie silnika gry. Po każdym ciosie Geralt bardzo wolno odzyskuje równowagę, więc przy większej ilości przeciwników dostając jeden cios mamy niemal gwarancję, że oberwie jeszcze kilka razy gratis i nic w tym czasie nie da się zrobić. Nie muszę mówić, że takich serii potrafi wytrzymać 2-3, a to wymusza dziwny styl rozgrywki, jak wspominałem wyżej. Przeciwnicy sprawiają wrażenie znacznie bardziej wytrzymałych i przyjmują na klatę tyle samo ciosów co Geralt, co przy ich liczbie po prostu nuży.

Gra na szczęście nie jest w 100% monotonna, bo są jakieś walki z bossami. Pokonanie ich nie należy do trudnych zadań. Poza pierwszym, który ma najbardziej malowniczą walkę, pozostałe walki sprawiają wrażenie niedopracowanych. Dość ładnie wygląda jeszcze pojedynek z Draugiem, ale również jest bardzo prosty. Nie chcę zdradzać fabuły, więc napiszę tylko, że ostatnie dwie walki są banalnie proste i bez polotu. Po prostu nudzą swoją monotonią, bo nie sposób je przegrać, a mogą trwać bardzo długo.

Jako ostatni problem z walką trzeba doliczyć dziwne działanie kamery, która nieraz wymusza utratę wybranego przez nas celu, albo automatycznie kieruje nas w. Gra posiada klawisz, który ma zatrzymać przeskakiwanie pomiędzy celami, ale on po prostu nie działa. Poprawka do tego problemu znalazła się dopiero w patchu 1.2.

Zarzut drugi, czyli słabości silnika gry w interakcji z otoczeniem

Dla mnie nie jest problemem brak otwartego świata w grze, nie jest to również wielka wada w gatunku action RPG. Jednak wykonywanie podstawowych i częstych czynności nie może być tak monotonne i problematyczne jak jest to w silniku CD Projekt RED.

Przy niższych ustawieniach graficznych można zaobserwować problemy z detekcją kolizji i aktywnych stref. Zdarza się to przy drzwiach w ostatnim akcie (obrazek: ustawienia ultra), ale jest również widoczne w drobniejszym stopniu podczas walk i zwykłego przemieszczania się obok innych postaci.

Tak wygląda kamera przyklejona do drzwi - przy najwyższych detalach wystarczy rozejrzeć się, żeby ją odblokować. Przy niższych niestety trzeba odejść od drzwi, żeby uaktywnić akcję "otwórz".

Ciężko wycelować w przedmioty, kamera jest stosunkowo czuła w porównaniu do tego jak precyzyjnie trzeba ją ustawić. Wielkim problemem w ostatnim akcie było dla mnie... przechodzenie przez drzwi. Jakim cudem? Po prostu podejście pod drzwi bardzo często kończyło się przesunięciem kamery przed Geralta i utratą możliwości kliknięcia na nich, zmuszając mnie do wycofania się i kolejnej próby wejścia. Bywało, że musiałem to robić po trzy razy. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego nie mogę otworzyć drzwi, skoro zajmują niemal całą widzialną przestrzeń? Już nawet nie pytam, dlaczego kamera wskakuje przed Geralta, skoro całą grę siedzi mu za plecami. Wszystkie te problemy nieco mniej doskwierają na maksymalnych ustawieniach grafiki, ale większość komputerów nie jest w stanie tego udźwignąć.

Geralt, odmieniec, jest na samym dole drabinki społecznej. Nie tylko feministka Saskia potrafi przytrzasnąć biedaka drzwiami (na obrazku nieudana próba przejścia razem z nią), robią tak również krasnoludy, elfy, a nawet dzieci. 

Drzwi to w ogóle kolejna historia. Prawdopodobnie jest to główna rzecz, którą zapamiętają gracze. Bierzemy udział w mini grze, za każdym razem musimy konkurować o przejście z NPC, bo po otwarciu drzwi jest 1-2 s do automatycznego zamknięcia. Jeśli nie przejdziemy w tym czasie przepychając się za wchodzącym NPC, to zamkną się nam przed nosem i trzeba je samemu otworzyć. Na dodatek animacja otwierania drzwi jest irytująca, bo Geralt czasem stoi zbyt blisko i najpierw daje kroczek w tył, dopiero potem je otwiera. Tak jakby nie mogły zostać otwarte chociaż 5 sekund. Wyjątkowo niedopracowane są drzwi w ostatnim akcie, gdzie jak wspominałem, ta mini gra jest bardzo ważna, bo kamera ma tendencję do przylepiania się do drzwi. Dobrze jest wykazać się refleksem, bo jeśli NPC je zamknie, to czasem trzeba kilka razy podchodzić. Oczywiście można próbować otworzyć je samemu przed "przewodnikiem", ale wtedy ryzykujemy, że od razu kamera się przyklei, więc chyba lepiej pchać się wtedy, gdy otwarte są automatycznie.

Drabina do zejścia w dół jest aktywna. 

Nie lepiej jest w przypadku miejsc wyznaczonych do poruszania się w górę i dół - część jest aktywna (wymaga kliknięcia), a część działa tak po prostu. Są one dość istotne, bo silnik nie posiada możliwości walki z kimś kto stoi minimalnie niżej. W trzecim akcie kilka razy zdarza się, że wróg jest zepchnięty na schody i nie można go uderzyć normalnie. Pokazuje to, że na dopracowanie tego fragmentu nie poświęcono wiele uwagi. Miejsca aktywne wymuszają przydługą animację, czasem również z nonsensownym wycofywaniem się Geralta o milimetry. Zeskoki są zablokowane w momencie walki, co akurat zbytnio nie przeszkadza. Nie ma lokacji w której można by zginąć z tego powodu.

Dla odmiany ta drabina jest nieaktywna. Podobnie sprawa wygląda w przypadku wzniesień - nie można odróżnić z daleka, które będą aktywne. 

Im dalej znajdujemy się w grze, tym bardziej zaczyna doskwierać brak możliwości swobodnego poruszania się i słabość minimapy. Już w początkowych aktach kilkukrotnie krążyłem po lokacjach w celu odnalezienia prawidłowej drogi. Po prostu nie widać, którędy można przejść. Jest nawet walka z pomniejszym bossem, po której od razu występuje przerywnik filmowy, przez co zgubiłem orientację i nie mogłem się wydostać z jamy, do której 30 sekund wcześniej wszedłem. Śmieszne, bo przy drugim okrążeniu odnalazłem tajną jaskinię, a dopiero przy czwartym wyjście. Wysokość wzniesień i ich nachylenie nie pokazuje wyraźnie, które są aktywne albo chociaż gdzie da się wejść. Nie potrafię sobie przypomnieć innej gry, w której byłoby to tak trudne.

 

Geralt z bólem szuka przedmiotów ze świeżo zabitego potwora. Na plecach widoczne są rany po nieostrożnym turlaniu. 

Ostatnią, chyba najmniej irytującą rzeczą, jest zbieranie przedmiotów. Z jakiegoś abstrakcyjnego powodu nie można zrobić tego natychmiast, tylko dopiero po kilku sekundach. Potem wita nas okienko, z którego w 99% przypadków wybieramy "weź wszystko", albo nie bierzemy nic. Nie potrafię rozszyfrować algorytmu wyznaczające miejsce tego okienka, ale wypadałoby, żeby kursor lądował na "weź wszystko" (albo chociaż gdziekolwiek wewnątrz) automatycznie. Zamiast tego za każdym razem trzeba je namierzać - kolejna zbędna mini gra.

Zarzut trzeci, czyli to, co zostało zmienione na minus

 

Geralt przyłapany na piciu płacze, tłumaczy się, że to był ostatni raz. Pije, bo ma ciężką i stresującą pracę. 

Geralt z jakiegoś powodu ukrywa swój eliksiroholizm - przy potworze nie wypije. Można pić tylko w trakcie medytacji, której nie da się wykonać w żadnym niebezpiecznym miejscu. Jest za to dozwolona wszędzie indziej, nawet jeśli to środek miasta. Przez to eliksiry stały sie mało użyteczne i bardzo mnie zdziwiło poświęcenie im całego drzewka umiejętności. Trzeba też zauważyć, że nie można wyleczyć się eliksirem podczas walki, tylko regenerować wcześniej wypitą jaskółką, przez co uległy spłyceniu opcje taktyczne i dynamika walki. Wszystkie wybory prowadzą do turlania się.

Nie ułatwia sprawy brak automatycznych zapisów w odpowiednich momentach. Po prostu powinno być coś takiego w dwóch podstawowych opcjach - co kilkanaście minut i przed ryzykownymi lokacjami. Tutaj natykamy się na niedopracowane miejsca, w których wyraźnie zabrakło czasu na dodanie im dynamiki, lub czegokolwiek wzbudzającego zainteresowanie gracza (bo chyba sterowanie ludkiem z dwoma ciosami i nędznym blokiem nie jest ciekawe?) i jesteśmy zmuszeni jakby przez okrutny żart twórców do przechodzenia tej części kilka razy. Chodzi mi konkretnie o brak zapisu stanu gry przed walką z Draugiem, co zostało naprawione w patchu 1.2, ale również o przejścia pomiędzy niebezpiecznymi lokacjami.

Lokacje są często połączone w płynny sposób, przez co przechodzi się między nimi bez zauważenia, że może nas czekać podstępny atak. Na szczęście zawsze można się odturlać, co polecam opanować na starcie. Oszczędzi to rozczarowań, po prostu nie ma innej taktyki walki.

Ostatni akt to niemal wyłącznie niedopracowane i nudne lokacje, z małą ilością wydarzeń czekających na gracza. Jest to ogromny kontrast w porównaniu do pierwszego i drugiego aktu.

Całkiem sprawnie działająca mini gra kościany poker, została udziwniona.

Praktycznie nic nie widać przez większą część gry - nie wiadomo po co w ogóle plansza przełącza się do widoku ukośnego. W takiej pozycji jest trudno odczytać nawet własne kości.

Same kości są mniej czytelne niż poprzednio, chociaż z góry nie wygląda to tragicznie.

Mini gra w pokera jest o wiele gorsza niż w jedynce. Zamiast pokazywać planszę z góry, widzimy ją przez większość czasu z ukosa, tak jak startowała w pierwszej części gry. Przez to nie widać wyraźnie kości przeciwnika i przez chwilę nie widać jakie mamy kości w grze. Same kości są również mniej wyraźne. Zasady gry są identyczne jak w pierwszej części Wiedźmina, ale rozgrywka jest jakaś koślawa. Istnieje nawet możliwość przypadkowego wyrzucenia kości poza ekran, przez co je tracimy.

Zarzut czwarty, czyli action-rpg bez widowiskowych scen 

Pijesz? Polisz? Narkotyki bierzesz?

A Harry Potter? 

Na twarzach postaci w kluczowych przerywnikach maluje się cała gama emocji. Najlepiej wypada Geralt - mutant bez uczuć. Wszyscy chwalą grafikę, ale również tutaj CDProjekt Red nie ustrzegł się przed niedoróbkami. Grafika jest bardzo dobra, gdy patrzymy na część gry, w szczególności malowniczy lasek z pierwszego aktu. Jednak wydaje mi się, że bardzo brakuje możliwości pokazania tłumu i jakiejkolwiek mimiki na twarzach. Gdy w pewnych momentach obserwujemy wiwatujące na cześć dowódców kilkuosobowe grupki, to widać, że silnik posiada ograniczenia. Biorąc pod uwagę, że Dragon Age (chociaż ogólnie uważam go za porażkę z zupełnie innych powodów) i Mass Effect zaprezentowały ten aspekt lepiej, to można się zastanawiać, dlaczego nowszy silnik tego nie potrafi. Przecież można było nagrać filmy renderowane na lepszym sprzęcie i po prostu puścić je graczom.

Animowane sekwencje składają się głównie z ludzi przebijanych strzałami. Wygląda to bardzo efektownie. Jest też bardziej tłoczno niż w skromnie zaludnionych scenach opartych na silniku gry. 

Najwyraźniej terminy przycisnęły twórców, bo gra nie posiada również filmowego zakończenia, chyba że uznamy za nie animację sprzed epilogu. Tym byłem rozczarowany najbardziej, bo wszystko się po prostu urywa w nieciekawym momencie. Cóż, cały trzeci akt przygotowuje gracza na gorzkie rozczarowanie.

Skąd takie wysokie oceny gry?

Piękno lasu nie jest możliwe do oddania poprzez zrzuty ekranu, ponieważ częścią jego urody są animacje roślinności, widowiskowe wyłanianie się elementów otoczenia z mgły oraz gra świateł. 

Podejrzewam, że głównie za grafikę i opowiedzianą historię. Dla fanów Wiedźmina z pewnością gra jest niezła, bo chyba nikt poważnie nie liczy na napisanie dalszego ciągu przez Sapkowskiego. Dlatego można zaakceptować nawet powyższe niedoróbki. Dla kogoś, kto nie grał w jedynkę i nie czytał książek, jest to praktycznie to samo, co Wiedźmin 1 - czyli wprowadzenie opowiadania historii w RPG na nowy poziom nieliniowości, a reszta elementów rozgrywki nudna. Możemy doprowadzić do istotnej zmiany wydarzeń w nieszablonowy sposób, co budzi zainteresowanie gracza, z pewnością zwiększając ochotę na ponowne przejście gry. Ja jednak się wstrzymam, dopóki nie wyjdzie chociaż patch na te @#$% drzwi.

 

Geralt ma dłuższy i cięższy miecz od niejednego wroga. Jednak nie jest w stanie nim sparować nawet najsłabszego.

Z całej grafiki najbardziej podobały mi się animowane sekwencje, które nieco wynagradzają brak prawdziwych filmików. Jednak żałuję, że nie były umieszczone na samym końcu jako podsumowanie historii lub intro do trzeciej części. Przez ten brak, czuję jakby odebrano mi część satysfakcji z ukończenia przygody.

Gra na moim sprzęcie okazała się stosunkowo stabilna, z pewnością bardziej niż jedynka. Dwa razy zdarzyło mi się, że nastąpiło wypadnięcie do pulpitu, czyli niewiele. Na pewno kilkukrotnie mniej niż w pierwszym Wiedźminie. Stawia to grę niemal w jednym rzędzie z Mass Effect 2, którego przechodziłem dwukrotnie i zaliczyłem po dwie zawieszki gry w dwóch dokładnie tych samych momentach. Tutaj wydaje mi się, że Wiedźmin 2 jest bardziej losowy (po prostu chodziłem po lesie), więc może innym problemy będą się przytrafiać częściej.

Ładnie odwzorowana lokacja miejska

Interfejs i ustawienie kamery są przystosowane do konwersji na konsole. Wymusza to spore wymagania sprzętowe, bo wszystko widać z bliska. Szczegółowość grafiki jest skalowalna, tak jak w oficjalnych informacjach o minimalnych wymaganiach. 8800GT jest w stanie udźwignąć Wiedźmina 2, w zależności od rozdzielczości na nisko-średnich ustawieniach. Żeby cieszyć się płynną rozgrywką w fullhd trzeba co najmniej karty GeForce GTX 460 - wtedy możemy liczyć na ustawienia wysokie przy 20-50 fps, w zależności od lokacji. Nie ma w grze żadnych elementów rozgrywki wymagających wysokiej płynności, poza rzucaniem nożami i petardami, co nie jest wymagane do ukończenia gry.

Wiedźminowi 2 brak urozmaiconych, satysfakcjonujących elementów rozgrywki podczas walki, zbierania przedmiotów, czy "levelowania". Występuje większa monotonia niż walka w Mass Effect, ale mniejsza niż jeżdżenie Mako, lub zbieranie minerałów sondami. Jest jednak około 20-30 godzin rozrywki z samego decydowania o dalszym przebiegu historii z niezłą grafiką, więc można ostatecznie przymknąć oczy na te niedoróbki. Czas gry wydłuża się, jeśli uwzględnimy alternatywną ścieżkę, która dzieje się w zupełnie innych lokacjach, o dodatkowe 15 godzin.

Nadal nie jest to gra takiego kalibru, jak największe zachodnie produkcje, chociaż niewątpliwe ma potencjał. Uproszczona rozgrywka może być również widziana jako zaleta, szczególnie jeśli ktoś zamierza przejść Wiedźmina 2 jednokrotnie, a potem odstawić go na półkę i nigdy do niego nie wracać. Nie widzę w tym tytule dość zabawy, żeby chciało się go powtórnie odpalić za kilka lat, gdy wyjdzie kolejna część, lub lepsze graficznie nowości. Podejrzewam, że już w ciągu roku więcej frajdy będę miał z Mass Effect 3, a fani bardziej zbieracko-statsiarskich RPG z otwartym światem, ze Skyrim.