W treści niniejszego artykułu, a także w poprzednich testach dotyczących naziemnej telewizji cyfrowej, używaliśmy wielu fachowych określeń dotyczących funkcji i technologii. W niniejszym słowniczku postaramy się wyjaśnić niektóre z nich.
DVB-T – Digital Video Broadcasting Terrestial – nazwa naziemnej telewizji cyfrowej. Standard ten powstał, by zastąpić mało efektywne przesyłanie analogowe, przez co zamiast jednego kanału telewizji w niskiej rozdzielczości (SD – 576 linii) można przesłać kilka kanałów, w tym także programy HD i dźwięk przestrzenny, napisy, a także inne dane poprawiające komfort korzystania z telewizji. Sygnał tej telewizji może być odbierany przez tunery w nowoczesnych telewizorach lub poprzez przystawki typu Set-Top-Box (dekodery).
MPEG-4 (H.264/AVC) – system kompresji danych pozwalający na przesyłanie obrazu o jakości HD (720p) oraz dźwięku przestrzennego (AC3). Im mocniejsza kompresja, tym gorszej jakości wynikowy obraz i dźwięk.
SDTV – standard telewizji cyfrowej zgodny ze znanym od dawna systemem PAL. Rozdzielczość obrazu w tym standardzie wynosi co najmniej 576 linii.
EPG (Electronic Program Guide) - elektroniczny przewodnik po programach pozwala na odczytanie dodatkowych informacji o programach. W przypadku filmu, oprócz tytułu, zyskamy możliwość dowiedzenia się także o czasie trwania, reżyserze, aktorach, streszczeniu fabuły. Dzięki niemu nie trzeba korzystać z papierowej wersji programu, gdyż wersja elektroniczna jest aktualizowana na bieżąco, dlatego wszystkie zmiany w ramówce są od razu widoczne.
PVR – cyfrowy odpowiednik magnetowidu. Zwykle spotykany w urządzeniach – dekoderach wyposażonych w dysk twardy. Pozwala nagrywać wybrane programy do ich późniejszego odtworzenia. W małych tunerach działa przy wykorzystaniu zewnętrznej pamięci – zwykle pendrive'ów lub przenośnych dysków twardych podłączanych do złącza USB. Dodatkowo pozawala na wykorzystanie funkcji Time Shift.
Time Shifting – funkcja wykorzystująca dołączony do urządzenia nośnik danych – pamięci flash lub dyski przenośne (zwykle łączone poprzez USB) – do zatrzymywania oglądanego programu, by do niego wrócić po, przykładowo, odebraniu telefonu, wyjściu do toalety, itp. Ponowne uruchomienie odtwarzania pozwala wrócić do oglądania przerwanego programu jak gdyby nic się nie stało. Działa ona tak długo jak jest potrzebna – dane doczytywane są na bieżąco i odtwarzane z nośnika równocześnie. Można w ograniczonym zakresie przewijać do przodu, do tyłu i pauzować w trakcie, tak jakby oglądało się film z odtwarzacza. Ograniczenie polega na pojemności nośnika oraz czasie pauzowania. Od momentu pauzowania do momentu odtwarzania audycji w czasie realnym możemy dowolnie się przemieszczać.
MUX/Multipleks – jest to nazwa kanału, którym do niedawna dostarczano sygnał analogowy. Obecnie dzięki technologii cyfrowej możliwe jest przesłanie za jego pomocą nawet kilku programów jednocześnie, podobnie jak w popularnych wielosalowych kinach – jedno kino, wiele możliwości wyboru.
STB (Set-Top-Box) – urządzenie zawierające w sobie tuner, dekoder, oraz inne elektroniczne elementy pozwalające na oglądanie programów telewizyjnych, odtwarzanie multimediów oraz oferujące inne dodatkowe funkcje. Zwykle ma formę zewnętrznej przystawki do telewizora lub projektora.
Audiodeskrypcja – system opracowany dla osób niewidomych i słabowidzących. Dzięki niemu na osobnym kanale audio jest dostępna spreparowana ścieżka dźwiękowa, która oprócz dialogów i odgłosów zawiera dodatkowe opisy słowne scenografii, sytuacji, aktorów, kostiumów.
Więcej o cyfrowej telewizji naziemnej można dowiedzieć się odwiedzając strony:
